πηγή: geniusloci2017 null { }
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού The Baffler. Ο Alex Amend είναι συγγραφέας και πρώην ερευνητής σε θέματα ριζοσπαστικής δεξιάς και είναι υπεύθυνος επικοινωνίας της περιβαλλοντικής οργάνωσης Sierra Club. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας
Την άνοιξη που μας πέρασε, η ακροδεξιά νατιβιστική τριμηνιαία επιθεώρηση The Social Contract αφιέρωσε ένα τεύχος στην κληρονομιά του Garrett Hardin, του αμφιλεγόμενου οικολόγου και συγγραφέα, ευρύτερα γνωστού για το δοκίμιο του Η Τραγωδία των Κοινών, δημοσιευμένο στο περιοδικό Science το 1968. Μαζί με αναδημοσιεύσεις μιας παλιάς συνέντευξης του Hardin και νέα εγκωμιαστικά κείμενα από πρόσωπα όπως ο πρώην κυβερνήτης του Κολοράντο Richard D. Lamm περιείχαν πιο συνηθισμένο υλικό για την εφημερίδα, περιλαμβάνοντας άρθρα με τίτλο The Madness Of Illegal Allien Violence και Open–Borders «Journalist» Attacks Warren Buffet.
Η επιθεώρηση The Social Contract κατείχε μια περιθωριακή θέση στο συντηρητικό κίνημα σε ολόκληρη την εκδοτική της ιστορία. Με την επιμέλεια ενός ρατσιστή που επίσης ήταν μέλος ενός αδιέξοδου αποσχιστικού κινήματος, η εφημερίδα έβαλλε εναντίον των «εισβολέων», την εγκληματικότητα των μεταναστών, και την πολυπολιτισμικότητα. Ενώ τύπωναν σημαντικούς διανοούμενους παλαιοσυντηρητικής κοπής, επίσης δημοσίευαν πιο χοντροκομμένα παραληρήματα προειδοποιώντας για τον αφανισμό του Δυτικού Πολιτισμού από την παλίρροια των φυλετικών μειονοτήτων. Έτσι είναι σημαντικό το πόσο γρήγορα πολλές από αυτές τις ιδέες που εκφράζονταν στο The Social Contract, ή εκφράστηκαν ως πολιτικές και προωθήθηκαν από αντιμεταναστευτικές ομάδες κοντά σε αυτό, σήμερα βρίσκουν έκφραση στα υψηλότερα κλιμάκια της κυβέρνησης των ΗΠΑ υπό τον Trump. Αυτό που απουσιάζει από αυτό το εκπληκτικό επίτευγμα της νατιβιστικής δεξιάς, ωστόσο, είναι από μια άποψη ο αντιμεταναστευτικός αγώνας που ενσαρκώνεται από τον Hardin: η προστασία του περιβάλλοντος.
Για δεκαετίες, ο Hardin ήταν ένας τιτάνας του νατιβιστικού κινήματος και στενός συνεργάτης του John Tanton, ενός ένθερμου υπερασπιστή του περιβάλλοντος και ιδρυτή ενός δικτύου σκληροπυρηνικών αντιμεταναστευτικών δομών, μεταξύ τους και το The Social Contract, το οποίο αναδημοσίευσε το Η Τραγωδία των Κοινών στο πρώτο του τεύχος. Ήταν σε μια επιστολή προς τον Hardin που ο Tanton έγραψε το μάλλον διαβόητο, «Έφτασα στο συμπέρασμα πως για να επιβιώσει η Ευρώ-Αμερικάνικη κοινωνία και κουλτούρα απαιτεί μια Ευρώ-Αμερικάνικη πλειοψηφία, και μάλιστα ξεκάθαρη». Τόσο ο Tanton όσο και ο αρχισυντάκτης του The Social Contract ήταν ιδρυτές της The Garrett Harden Society, ενός διαδικτυακού αρχείου των γραπτών και των συνεντεύξεων του Hardin. Αυτό που πρόσφερε ο Hardin στο νατιβιστικό κίνημα ήταν το κύρος του ως διάσημου οικολόγου, ο οποίος προωθούσε μια νεομαλθουσιανή λογική στην επιχειρηματολογία του εναντίον της μετανάστευσης. Το φάντασμα της εκτός ελέγχου πληθυσμιακής ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες χώρες, που διευκολύνονταν από τα αφελή προγράμματα τροφίμων του ΟΗΕ, οδηγούσε τον πλανήτη στην καταστροφή, έλεγε ο Hardin. Και η ελεύθερη είσοδος φτωχών μεταναστών σε πλουσιότερες χώρες δημιουργούσε τις συνθήκες για ακόμη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ανάπτυξη, σπρώχνοντας την «ικανότητα συντήρησης» των κρατών πέρα από τα όρια τους. Αυτή η «πράσινη» έκκληση εναντίον της μετανάστευσης ήταν τρομακτικά γοητευτική για το τυπικό περιβαλλοντικό κίνημα της δεκαετίας του 1970, την εποχή της «Πληθυσμιακής Βόμβας», και αποβλήθηκε μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, με αποτέλεσμα την συνεχιζόμενη πικρία των νατιβιστών που πίστευαν πως είχαν κοινό σκοπό.
Ο πρόσφατος εγκωμιασμός του Hardin από το The Social Contract ήρθε σε μια σκοτεινή χρονική στιγμή. Στις 15 Μαρτίου, ένας λευκός σοβινιστής στο Κράισττσερτς της Νέας Ζηλανδίας, δολοφόνησε πενήντα ένα προσκυνητές σε ένα τζαμί. Σε ένα δίχως συνοχή μανιφέστο, ο δολοφόνος προσδιορίζονταν ως «οικοφασίστας» και σκόπευε να «δείξει στους εισβολείς πως η γη μας δεν θα γίνει ποτέ η γη τους». λιγότερο από έξι μήνες μετά, ένας ακόμη που συνδύαζε απογοήτευση για την περιβαλλοντική παρακμή και τους πληθυσμούς μεταναστών στο μανιφέστο του, μπήκε σε ένα Walmart στο Ελ Πάσο του Τέξας, με μια καραμπίνα και σκότωσε είκοσι δυο άτομα, πολλά από τα οποία ήταν Λατίνοι. «Οι εισβολείς» έγραψε ο δολοφόνος, «έχουν σχεδόν το υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων από κάθε εθνικότητα στην Αμερική».
Η άρνηση της κλιματικής αλλαγής παραμένει βαθιά περιχαρακωμένη στην αμερικάνικη δεξιά, αλλά οι παγετώνες αρχίζουν να υποχωρούν· πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια αυξανόμενη ανησυχία για την κλιματική κρίση σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. Καθώς η κρίση χειροτερεύει, η άρνηση ή ίδια μπορεί να εξαφανιστεί, ανοίγοντας την πιθανότητα για νέους πολιτικούς σχηματισμούς σε απάντηση στο ερώτημα του τι πρέπει να γίνει για αυτό. Αυτό συμβαίνει ήδη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπου νεότεροι ακτιβιστές μέσα στα ακροδεξιά κόμματα – αυτοί που θα πρέπει να ζήσουν με τις όλο και χειρότερες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής – προωθούν το σπάσιμο του μονοπωλίου των πράσινων κομμάτων πάνω στο ζήτημα με το να το συνδέουν στα αντιμεταναστευτικά καλέσματά τους.
Πενήντα χρόνια αφότου γράφτηκε η Τραγωδία του Hardin – η παραβολή ενός κοινόχρηστου λιβαδιού που τελικά καταστράφηκε από το ατομικό συμφέρον το κάθε μεμονωμένου βοσκού – συνεχίζει να ανθολογείται, να παρατίθεται, και να διδάσκεται. Σύμφωνα με το Open Syllabus Project, ήταν ένα από τα πιο χρησιμοποιημένα δοκίμια στο πρόγραμμα των πανεπιστημίων τα τελευταία δέκα χρόνια. Μπορεί να βρεθεί στο YouTube, όπου του TED-Ed και η Khan Academy έχουν μικρά βίντεο κινουμένων σχεδίων πάνω στο θέμα για τον φιλοπερίεργο φοιτητή. Συνάντησα πρώτη φορά το άρθρο στην τελευταία τάξη στο λύκειο σε ένα εναλλακτικό δημόσιο σχολείο που εστίαζε στην περιβαλλοντική επιστήμη. Ο Hardin, μαζί με τα γραπτά του Paul Erlich, διδάσκονταν στην διάρκεια ενός χειμερινού τμήματος αφιερωμένου στην κατανόηση των συνεπειών του ανθρώπινου πληθυσμού στο περιβάλλον. Μέχρι σήμερα, ακόμη αισθάνομαι την ηθική ανάγκη να μην κάνω περισσότερα από δυο παιδιά· όταν κοιτάζω πίσω στο πως κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα, είναι μπλεγμένο με αναμνήσεις της μπροστινής εισόδου του σχολείου μου, του εστιατορίου του.
Σίγουρα, η μελέτη της επίπτωσης του ανθρώπινου πληθυσμού στο περιβάλλον δεν είναι εγγενώς ρατσιστική. Αλλά το ερώτημα παραμένει γιατί ένα από τα πιο διαδεδομένα άρθρα πάνω στο θέμα προέρχεται από ένα στοχαστή τόσο επηρεασμένο από το ρατσισμό. Και η θέση του δοκιμίου ως κοινής λογικής δείχνει πως η οικολογική λογική που χαρακτηρίζει το έργο του Hardin μπορεί εύκολα να βρεθεί ξανά στην κυρίαρχη πολιτική.
Ο Hardin ασπάζονταν ευγονικές απόψεις από την αρχή, πολύ πριν Η Τραγωδία των Κοινών να αποκτήσει το ιδιαίτερο κύρος της. Στις απαρχές της καριέρας του, τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, δημοσίευσε ένα εγχειρίδιο κολεγίου, Βιολογία: Οι Ανθρώπινες Επιπτώσεις. Κάλυπτε κυρίως την βασική βιολογία, αλλά στο τελευταίο κεφάλαιο, με τίτλο «Άνθρωπος: Εξέλιξη στο Μέλλον», ο Hardin πρόσφερε στους προπτυχιακούς φοιτητές ένα πλήρη διάλογο θετικών και αρνητικών ευγονικών, υποστηρίζοντας και τα δυο ώστε να αποτραπεί ένα δυσγενικό μέλλον. Γράφει
«Σε κάθε περίπτωση, οι μελέτες δείχνουν πως όσο η παρούσα κοινωνική οργάνωση συνεχιστεί, θα υπάρχει μια αργή, αλλά συνεχής καθοδική τάση στην μέση ευφυΐα … Η στείρωση των διανοητικά καθυστερημένων έχει πολέμιους για διάφορους λόγους. Ένας από τους ισχυρότερους λόγους είναι η αίσθηση πως παρεμβαίνει με κάποιο τρόπο στα «δικαιώματα» του ατόμου. Συζητώντας αυτό το επιχείρημα, κάποιος πρέπει να τονίσει πως η στείρωση αλλάζει το άτομο με ένα τρόπο μόνο: τον αποτρέπει από το να κάνει παιδιά».
Αυτή η ιδεολογική προσήλωση θα διαρκούσε για μια ζωή. Δεκαετίες αργότερα, το βιβλίο του Hardin το 1993, Living Within Limits, ευχαριστούσε τον φιλοευγονιστή χρηματοδότη, το Pioneer Fund. Ο Hardin συνεργάστηκε με την ρατσίστρια ακαδημαϊκό Virginia Abernethy, που αργότερα περιέγραψε τον εαυτό της ως εθνική αποσχίστρια και ήταν υποψήφια για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ με το ψηφοδέλτιο ενός μικρού λευκού εθνικιστικού κόμματος (ΣτΜ: American Freedom Party) του 2012. Επτά χρόνια πριν τον θάνατό του, ο Hardin προσκλήθηκε σε ένα συνέδριο ευγονικής μαζί με αρκετούς άλλους σημαντικούς επιστημονικούς ρατσιστές, μεταξύ τους οι J. Philippe Rushton, Arthur Jensen, και Richard Lynn, όπου η ομάδα ίδρυσε έναν οργανισμό με όνομα Society for the Advancement of Genetic Education. Όπως ειπώθηκε από έναν άλλο περήφανο ευγονιστή που ήταν παρόν στη συνάντηση, «ο οργανισμός ήταν νεκρός από τη γέννηση του επειδή ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος σύντομα συνειδητοποίησε πως αν εμπλέκονταν με την ευγονική, το αντιμεταναστευτικό έργο του θα έμενε πίσω». Ο πρόεδρος αυτός ήταν ο John Tanton.
Πιο επικίνδυνη από τις πολλές ιδιωτικές του συνδέσεις με το ευγονικό κίνημα, ωστόσο είναι η επιτυχία του Hardin στο να διαδώσει βιολογικά πλαίσια που εξυπηρετούν τα ευγονικά επιχειρήματα. Το 1960 έγραψε για την αρχή του ανταγωνιστικού αποκλεισμού στο Science, ένα δοκίμιο που αργότερα περιλήφθηκε στη συλλογή του Stalking the Wild Taboo. Σύμφωνα με την αρχή σε ένα περιβάλλον πεπερασμένων πόρων, δυο διαφορετικοί πληθυσμοί που μάχονται για τους ίδιους πόρους δεν μπορούν να συνυπάρξουν ομαλά· ο ένας θα υπερισχύσει έναντι του άλλου. Όπως τα κοινά, αυτές οι αφηρημένες αλλά φαινομενικά λογικές ιδέες παρουσιάζονται ως αμετάβλητοι νόμοι της φύσης. (Στο δοκίμιο, ο Hardin λέει πως η αρχή του ανταγωνιστικού αποκλεισμού δεν μπορεί να είναι «αντικείμενο απόδειξης ή απόρριψης από γεγονότα, κοινώς κατανοητά»).
Κάνοντας ένα άλμα τριάντα ετών, και είναι εύκολο να δούμε γιατί η ιδέα ήταν σημαντική για αυτόν. Στην πράξη, ο Hardin εννοούσε πως η αρχή του ανταγωνιστικού αποκλεισμού, εφαρμοσμένη σε μια χώρα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι Ηνωμένες Πολιτείες λέει πως η ανεξέλεγκτη μετανάστευση θα μπορούσε να οδηγήσει σε (προφανώς λευκή) γενοκτονία:
«Αν δυο χώρες ανταγωνίζονται για το ίδιο κομμάτι γης (περιβάλλοντος), και αν ο ένας από τους πληθυσμούς αυξάνεται πιο ταχύτερα από τον άλλο, τότε χρόνο με το χρόνο ο πληθυσμός που αναπαράγεται πιο γρήγορα θα υπερτερεί όλο και περισσότερο του του βραδύτερα αυξανόμενου. Αν, ‘τα άλλα σημεία είναι ισότιμα’ υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να είσαι υπεράριθμος, τότε με το καιρό ο βραδύτερα αυξανόμενος πληθυσμός θα εκτοπιστεί από τον ταχύτερα. Αυτό είναι παθητική γενοκτονία. Μπορεί να μην σκοτωθεί κανείς, αλλά τα γονίδια της μιας ομάδας αντικαθιστά τα γονίδια της άλλης. Αυτό είναι γενοκτονία».
Εξίσου αποκαλυπτικό είναι πως οι ιδέες του Hardin έχουν εκφραστεί από εκείνους που μοιράζονται τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ένας αρθρογράφος της λευκής εθνικιστικής έκδοσης Occidental Observer ανέφερε τον Hardin την περασμένη χρονιά γράφοντας πως «οι ρίζες της πολιτικής αρχής του απαρτχάιντ βασίζονται στην βιολογία και στην οικολογία». «Η λογική του απαρτχάιντ είναι έμφυτη στην αρχή του ανταγωνιστικού αποκλεισμού», συνέχισε, σε μια υπεράσπιση εκ μέρους της του καθεστώτος απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, το οποίο αποτελεί μια από τι σημαντικότερες περιπτώσεις μελέτης γύρω από την σύγχρονη εθνικιστική σκέψη για τον λευκό πολιτικό έλεγχο.
Το δοκίμιο Lifeboat Ethics του Hardin από το 1974 επίσης συνεχίζει να επηρεάζει σημαντικά την ακροδεξιά. Σε μια ανθολογία που συμπληρώθηκε από τον Hardin και με τίτλο Managing the Commons, μια υποσημείωση στο δοκίμιο, που εκδόθηκε με τον τίτλο Living in a Lifeboat, εκφράζει δυσαρέσκεια πως ο τίτλος αρχικά ήταν απλά Lifeboat Ethics, και πως ένας συντάκτης στο Psychology Today πρόσθεσε τον «εμπρηστικό» υπότιτλο «Γιατί να μην Βοηθάμε τους Φτωχούς». Ο Hardin ήταν σταθερός στην εστίαση του στην απειλή των εξαθλιωμένων φτωχών του κόσμου, ωστόσο, και οι φύλακες της κληρονομιάς του Hardin έχουν τονίσει την σημασία αυτής της απειλής. Η μεταφορά του – πως ο πεπερασμένος πλανήτης της λέμβου με μια περιορισμένη χωρητικότητα θα απαιτήσει την λήψη σκληρών αποφάσεων για τους κακόμοιρους στο νερό – έχουν βρει άμεση έκφραση στην ευρωπαϊκή προσφυγική κρίση, όπου στολίσκοι προσφύγων συνεχίζουν να διασχίζουν την Μεσόγειο αναζητώντας άσυλο, με πολλούς να πνίγονται στην προσπάθεια τους. Στο μέσο όλων αυτών, ένας λευκός εθνικιστής αρθρογράφος στο VDare, ανέφερε το δοκίμιο, γράφοντας πως «οι οδηγίες του Hardin για την αποτροπή της μαλθουσιανής καταστροφής – περιλάμβαναν ευγονική, το τέλος της κοινωνικής μέριμνας και της ξένης βοήθειας, και το να επιτρέπεται στους λιμούς να κάνουν το κύκλο τους – ήταν πολύ δύσκολες για πολλούς ανθρώπους». Ένα άλλο άρθρο που επικαλείται τον Hardin στο σταμάτημα της «εισβολής των προσφύγων» από ένα Καναδό νατιβιστή αναδημοσιεύτηκε από την νεοναζιστική ιστοσελίδα The Daily Stormer η οποία πλέον περιλαμβάνει ένα δείκτη αντίστροφης μέτρησης για την πληθυσμιακή καταστροφή στο πλευρικό της μενού. Ο Φινλανδός οικοφασίστας Pentti Linkola κάποτε έκανε μια πιο σαφή ερμηνεία πάνω στην μεταφορά του Hardin: «Τι κάνεις όταν ένα πλοίο που μεταφέρει εκατό επιβάτες ξαφνικά βουλιάζει και υπάρχει μόνο μια λέμβος; Μόλις η λέμβος γεμίσει, εκείνοι που μισούν την ζωή θα προσπαθήσουν να την γεμίσουν με περισσότερους ανθρώπους και θα τους πνίξουν όλους . εκείνοι που αγαπούν και σέβονται τη ζωή θα πάρουν το τσεκούρι του πλοίου και θα κόψουν τα χέρια που κρέμονται στο πλάι».
Εκεί που σήμερα η κληρονομιά του είναι περισσότερο αποδεκτή σήμερα, αν δεν είναι αντικείμενο ανοιχτής επίκλησης, είναι στα σύνορα. Το 1997 σε μια επιστολή προς το ACLU αποδοκιμάζοντας την οργάνωση για τα δικαιώματα για την υπεράσπιση της δέκατης τέταρτης τροπολογίας για την ρήτρα της ιθαγένειας, ο Hardin έγραφε πως «καθημερινά ήταν αντιμέτωπος με ορδές εγκύων Μεξικανών γυναικών που περνάν τα σύνορα την τελευταία στιγμή για να γεννήσουν τα μωρά τους σε αμερικάνικα νοσοκομεία – εις βάρος των Αμερικανών», προλαβαίνοντας την εμφάνιση του νατιβιστικού επιχειρήματος περί «μωρού άγκυρα» κατά μια δεκαετία, και την σφαγή του Ελ Πάσο κατά δυο.
Αργά πέρσι, ένας Άγγλος αρθρογράφος για το λευκό εθνικιστικό ιστότοπο Counter–Currents έγραψε μια κριτική βιβλίου με τίτλου Περιβαλλοντισμός και Λευκός Εθνικισμός: Ένα Κοινό Πεπρωμένο, ισχυριζόμενος πως:
«οικολόγοι και «λευκοί εθνικιστές» … είναι πειστικοί και επαρκείς στην αντίληψη ενός προβλήματος στο κόσμο, αλλά ανεπαρκείς και μη πειστικοί στην προσφορά τρόπων αντιμετώπισης των προκλήσεων που περιγράφουν, επειδή ο καθένας τους είναι τυφλός από το ένα μάτι. Οι οικολόγοι αντιδρούν αλλεργικά … σε οτιδήποτε χτυπά την φυλετική διαφοροποίηση (ρατσισμός), ενώ εκείνοι που είναι φυλετικά συνειδητοί κρατάνε μια συνήθως τίποτα περισσότερο από ανειλικρινή στάση – μια δίχως ουσία και σοβαρότητα – πάνω στο θέμα του περιβάλλοντος …. Η περιβαλλοντική υποβάθμιση και η πληθυσμιακή έκρηξη αποτελούν τις δυο πλευρές της μιας και της αυτής πρόκλησης και καταστροφής. Είναι καιρός να ενώσουμε τα σημεία».
Παρακολουθώντας τον Tucker Carlson μια οποιαδήποτε βραδιά, ή τον πρόεδρο, και είναι εμφανές πόσο βαθιά οι ιδέες του λευκού εθνικισμού έχουν εισχωρήσει στην καθημερινότητα. Για αυτό είναι ουσιώδες η αριστερά και οι οικολόγοι να μην επαναπαυτούν με την παρούσα τους κυριαρχία στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. Αρθρογράφοι όπως η Betsy Hartmann έχουν γράψει προφητικά για το πως η κινδυνολογική ανησυχία για τους πιθανούς κλιματικούς πρόσφυγες μπορεί τελικά να ωφελήσει τόσο τα εθνοκρατικά κινήματα όσο και το κράτος εθνικής ασφάλειας. Οι Αμερικάνοι λευκοί εθνικιστές έχουν ήδη αρχίσει να διαδίδουν προπαγάνδα τύπου «φυτέψτε περισσότερα δέντρα· σώστε τις θάλασσες· απελάστε τους πρόσφυγες».
Και το πρόσφατο μπέρδεμα του γερουσιαστή Bernie Sanders στο πρόσφατο ντιμπέιτ του CNN για το κλίμα σε μια ερώτηση για τον πληθυσμό και τα δικαιώματα στην έκτρωση – που τέθηκε από ένα μέλος του κοινού που αποκάλεσε το θέμα «δηλητηριώδες για τους πολιτικούς, αλλά … καίριο» – υπογραμμίζει πως είναι πολλοί περισσότεροι από απλά τους «Η Επιστήμη Λέει Αλήθεια» προοδευτικούς που είναι επιρρεπείς σε παραπλανητικές, τύπου Hardin «κοινές λογικές» πάνω στο θέμα του πληθυσμού. Οι βιομηχανίες που εκπέμπουν τεράστιες ποσότητες άνθρακα, και όχι οι φτωχοί πληθυσμοί, είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την κλιματική κρίση. Ανεξάρτητα από την κλιματική αλλαγή, όλες οι γυναίκες πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αντισυλληπτικά και ασφαλείς υπηρεσίες έκτρωσης.
Αξίζει να σημειωθεί πως η μόνη κριτική που δέχτηκε ο Sanders επειδή αποδέχτηκε την θέση πως ο πλανήτης αντιμετωπίζει πρόβλημα υπερπληθυσμού ήταν από την δεξιά αντίθεση στις εκτρώσεις, μια ομάδα που από παλιά έβλεπε το δίκτυο των Hardin και Tanton όπως πραγματικά ήταν. Αλλά βλέποντας ένα μέλλον όπου η κλιματική κρίση έχει ουσιαστικά αλλάξει την μορφή της καθημερινής πολιτικής, μπορείς να δεις πως οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί πολέμιοι των εκτρώσεων είναι διατεθειμένοι να κάνουν συμβιβασμούς, όπως ήδη έχουν κάνει με διάφορες ομάδες που σχετίζονται με τον Tanton· ακόμη και τώρα σε γενικές γραμμές δεν κάνουν ιδιαίτερη φασαρία για το διαχωρισμό των οικογενειών στα σύνορα, ή την κράτηση και απέλαση εγκύων που αιτούνται άσυλο. Όπως ο φανατικός πολέμιος των εκτρώσεων και λευκός εθνικιστής Αντιπρόσωπος Steve King πρότεινε πρόσφατα, είναι εντάξει να πίνουν οι άνθρωποι νερό από τις λεκάνες των τουαλετών στα κέντρα κράτησης – δηλαδή, αν πρόκειται για τα μωρά κάποιου άλλου.
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε αυτό το καλοκαίρι μελέτησε καθηγητές βιωσιμότητας ώστε να μέτρηση πόσο δημοφιλής παραμένει η Τραγωδία στο προπτυχιακό πρόγραμμα και πως ακριβώς διδάσκεται. Οι συγγραφείς της διαπίστωσα, παραδόξως, πως ένα τρίτο όσων απάντησαν συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τον Hardin ως αντιπρόσωπο της «σημαντικότερης σκέψης» πάνω στην διαχείριση των κοινών παρά τις δεκαετίες ακαδημαϊκών γνώσεων και εμπειρικών μελετών στο ενδιάμεσο. Ένα μεγαλύτερο ποσοστό των συμμετεχόντων δίδασκαν το άρθρο για τον ίδιο λόγο για τον οποίο το έγραψε ο Hardin: για να τονίσουν την ανάγκη για «εξωτερική παρέμβαση» ώστε να αποτρέψουν μια τραγωδία των κοινών.
Κυβερνήσεις και ατομικότητες πρέπει να δρουν και δρουν άμεσα για να αποτρέψουν τις χειρότερες προβλέψεις της υπό ωρίμανση κλιματικής κρίσης. Δεν μπορεί να γίνει δίχως «εξωτερική παρέμβαση» στο καπιταλιστικό σύστημα που μας έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής. Και ο Hardin δεν έκανε λάθος στην επιμονή του στα όρια της ανάπτυξης, αλλά οι παρεμβάσεις που προτιμούσε είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα· είναι απολυταρχικές, και είναι εθνοκρατικές. Το «ταμπού» το οποίο «τριγυρνούσε» ο Hardin στις συζητήσεις για το πληθυσμό και το περιβάλλον αρχίζει να βρίσκει το δρόμο του ξανά προς το οπτικό πεδίο συγγραφέων και ακτιβιστών. Και είναι η κληρονομιά του Hardin με την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουν. Θα πρέπει να προχωρήσουν προσεκτικά.
Διαβάστε Επίσης:
Spencer Sunshine: Εθνικό-Αναρχισμός, επαναπροσδιορίζοντας το φασισμό
Sarah Manavis: Οικοφασισμός και διαδίκτυο
Janet Biehl: «Οικολογία» και ο Εκμοντερνισμός του Φασισμού στη Γερμανική Ακροδεξιά
Peter Staudenmaier: Φασιστική Οικολογία, η Πράσινη Πτέρυγα των Ναζί
Alexander Reid Ross: Πως οι φασίστες προσεγγίζουν τα μετά-αριστερά αναρχικά κινήματα
Nick Griffin (ψευδώνυμο): Εθνικό-Αναρχισμός, ο Δούρειος Ίππος των Λευκών Εθνικιστών
Brian Oliver Sheppard: Αναρχισμός και Πριμιτιβισμός
Conor Arpwel: Η Ικανοτιστική (Ableist) Λογική στο Πριμιτιβισμό
πέμπτο κύμα 
Σας ακούμε...